♥♥

ഹൈസ്കൂൾ ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കാനുണ്ടായിരുന്ന ഒരു ചെറു കഥ ആയിരുന്നു "ദീനാമ്മ",

താൻ ഒട്ടും സുന്ദരി അല്ലെന്ന ചിന്തയും, അവരുടെ രൂപത്തെ കുറിച്ച് സഹോദരങ്ങളും മറ്റും നടത്തുന്ന അഭിപ്രായ പ്രകടനങ്ങളും കാരണം

ശക്തം ആയ മാനസിക സമ്മർദം അനുഭവിക്കുന്ന ഒരു സ്ത്രീ ആണ് കേന്ദ്ര കഥാപാത്രം .

മലയാളം ടീച്ചർക്ക് പക്ഷെ പഠിച്ചു പരീക്ഷ എഴുതിക്കുക എന്നതിനപ്പുറം കഥയുടെ സാരാംശം കുട്ടികളിലേക്ക് പകർത്തുക

എന്നൊരു അജണ്ട ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടായിരിക്കണം കഥ പഠിപ്പിച്ചു തീരും മുന്പ് ഞാൻ ഉൾപ്പെടുന്നവർ ആ ടീച്ചർക്ക്‌ പിന്നീട്

ആ കഥാപാത്രത്തിന്റെ പേര് തന്നെ സമ്മാനം ആയി നൽകി.

വിപണി സൃഷ്ട്ടിച്ച ഒരു സൗന്ദര്യ ബോധം ഉണ്ട്, കൃത്യം ആയ നിറം, ഉയരം , രൂപം അതിനു ഒരു ചെറു മാറ്റം വന്നാൽ വെച്ച് പൊറുപ്പിക്കില്ല .

" സൌന്ദര്യം കണ്സിടർ ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ നിന്നെക്കാൾ ഒരുപാട് ബെറ്റർ ഓപ്ഷൻ എനിക്ക് ഉണ്ട്" എന്ന് സ്വന്തം കാമുകന്റെ വായിൽ നിന്നും കേട്ടതിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഒരു ജീവിത കാലം മുഴുവൻ ഒറ്റക് ജീവിക്കാൻ തീരുമാനിച്ച

ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയെ കുറിച്ച് അടുത്ത കാലത്ത് വായിച്ചിരുന്നു.

അത്തരം പ്രയോഗങ്ങളും, ബോധങ്ങളും ആർക്കെതിരെ ഉന്നയിക്കുന്നോ, വിപണിയുടെ ബോധത്തിനും അവർണതക്കും നടുവിൽ ജീവിക്കുന്ന

ആ ജന്മങ്ങളുടെ മാനസിക അവസ്ഥ ആരും അറിയാറുമില്ല, 

ആഫ്രോ അമേരിക്കന് എഴുത്തുകാരിയായ ടോണി മോറിസന് എഴുതിയ ഒരു പുസ്തകമുണ്ട്. 'The Bluest Eye '.

 അതിലെ പികോല എന്ന പെണ്കുട്ടി വൈരൂപ്യ ബോധത്തിന്റെ ഇരയാണ്.

 (സൌന്ദര്യത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ നാം ഒരേ സമയത്ത് വേട്ടക്കാരനും ഇരയുമാണ്).

രണ്ടു പേർക്ക് ഇരിക്കാവുന്ന ബെഞ്ചില് അവളെപ്പോഴും ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നു. അധ്യാപകര് അവളോടു ഒരിക്കലും ചൊദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചിരുന്നില്ല.

അമ്മയോട് കളവു പറഞ്ഞു വാങ്ങിയ നാണയത്തുട്ടുകള് കൊണ്ട് അവൾക്കാരും ചോക്ലേറ്റുകള് വാങ്ങിക്കൊടുത്തിരുന്നില്ല..

അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ഒരു ഉദ്യാനമുണ്ടെന്നു പറയാൻ ഒരു പ്രിയപ്പെട്ടവനുണ്ടായില്ല ..

പികോലായുടെ കാമുകൻ എന്ന് വിളിച്ചാണ് ആണ്കുട്ടികള് തന്റെ എതിരാളിയെ വിറളി പിടിപ്പിച്ചിരുന്നത്.

അതുകൊണ്ടു അവളെപ്പോഴും പ്രാര്ഥിച്ചിരുന്നത് അന്നന്നത്തെ അപ്പത്തിനു വേണ്ടിയായിരുന്നില്ല.

നല്ല ഭംഗിയുള്ള നീലക്കണ്ണ്കള്ക്ക് വേണ്ടി. ആവശ്യത്തില് കൂടുതല് പട്ടിണി അവള് അനുഭവിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ആമാശയം പലപ്പോഴും ശൂന്യമായിരുന്നു. എന്നാല് അതൊന്നും അവൾക്കു അസഹനീയമായിരുന്നില്ല..

ഈ ലോകത്തെ ആതമവിശ്വാസത്തോടെ നേരിടാന് പ്രാപ്തമാക്കുന്ന നീലക്കണ്ണുകൾ.

എന്ത് കൊണ്ടാണ് ചില നിറങ്ങള് അസുന്ദരങ്ങളായത്..? 

ചില ശബ്ദങ്ങളില് സംഗീതം വറ്റിപ്പോയത്?

എന്തായാലും നമുക്കും പ്രത്യാശിക്കാം, നല്ല കണ്ണുകൾക്ക് വേണ്ടി മാത്രമല്ല നല്ല കാഴ്ചകൾക്ക് വേണ്ടിയും.

കണ്ണുകൾ മാറുന്നതിനേക്കാള് നല്ലത് കാഴ്ചപ്പാടുകള്

മാറുകയാണല്ലോ.

“Dheenama” was an anecdote that we had to comprehend in

 High School Class.

 The predominant character is a woman who was an

introvert engendered by incessant tease from her 

kindred anent her structure.

We had given character name itself to the Malayalam teacher

Because she has not any aspiration to necessitate students

 into the virtuous part of the story rather than forge them to 

pass in examination.

Retail industry has created a precise concept about beauty, 

precise colour , height and structure .

They won’t allow if anything vary from that.

Recently perused a girl’s chronicle who decided to dwell 

alone when heeded

 “I will get better option when considering witchery” from 

her lover.

Afro American writer Toni Morrison had written a pamphlet 

entitled “The Bluest Eye”.

”Piccolo “dubbed girl in that anecdote is a fatality of

 hideousness.

(We are fatality and felon at the same time in the plight of 

enchantment).

She was alone in that double seated dusk.

Teachers never interrogated to her. Friends didn’t incline to 

give endowment for her by artifice money from mother.

She didn’t have an inamorato to perceive garden of reverie in

 her eyes.

She aspire to get fetching eyes than sustenance even when

 her stomach was empty because of the austere taunt from

 her classmates when they austere with her name to their

 rivals .

Why precise colour became hideous? Why some resonance

 became parched ?

Anyway let’s anticipate, not only for the fetching eyes,

 also for enchanting glimpse.

It should be easy to permute our glimpse than to change our 

eyes.